Τα χρόνια που έζησα μέσα στο ΠΑΣΟΚ είναι η ιστορία μου, που δεν μπορεί ΤΙΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ να την σβήσει. Βέβαια η ιστορία των πολιτικών αγώνων μου αρχίζει από τότε που γνώρισα τον εαυτό μου ως πολιτικό ον, από τότε που με τον πατέρα μου τρέχαμε στις πορείες και τις συγκεντρώσεις της Ένωσης Κέντρου, υπερασπιζόμενοι όπως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού τότε τη δημοκρατία και τις ελευθερίες.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν για μας Θεός! Ο πολιτικός που μας έκανε να αισθανθούμε ότι είμαστε πολίτες κι έχουμε δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Είχαμε νιώσει τον αυταρχισμό της δεξιάς. Ο φόβος για τον αστυφύλακα που παραμόνευε στη γωνία του δρόμου για να δει σε ποιον θα δώσουμε κάποια από τις δημοκρατικές φημερίδες, όταν είχαμε το περίπτερο απέναντι από το Πολυτεχνείο επί της οδού Στουρνάρα.
Δεν ξεχνώ τους πελάτες μας που ζητούσαν τις εφημερίδες, όπως τα προφυλακτικά! Μιλούσαν σιγά, κι εμείς διπλώναμε δυο και τρεις φορές την εφημερίδα και τη δίναμε. Πελάτισσά μας στο περίπτερο ήταν και η Σοφία Βέμπο. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα γίνονταν διαδηλώσεις, κυνηγητά της νεολαίας με την αστυνομία… Αν δεν έβλεπες το ξύλο που έπεφτε, θα νόμιζες ότι παίζουν το παιχνίδι «κυνηγητό»!
Lagadin's Weblog 